Maak je eigen weer, aan de hand van je voornemens.
Vandaag begreep ik deze zin.
Bij het vooruitkomen op het Pad moeten we de krachten van aarde, water, vuur en lucht met elkaar in evenwicht brengen. Het evenwichtspunt verschuift continu. Als je je aan een bepaald punt blijft vastklampen, word je uit elkaar getrokken. Je moet je evenwicht steeds weer opnieuw vinden, of het zal zichzelf vernietigen. Als we onszelf aansluiten bij de getijden van de natuur, kunnen we de kracht van de natuur verkrijgen en zelfs wat van de kracht van de natuur zelf sturen en richten. Dat is de kracht van ether: het kunnen zien hoe alles samenwerkt, en in wat voor relatie het staat met onszelf.
Er bestaat een zich verschuivende grens tussen orde en wanorde, het punt waarop schepping plaatsvindt. Bij het bereiken van evenwicht wordt mijn wil sterk. Mijn voornemens komen uit. Ik maak mijn eigen weer. Ik begin mijn werkelijkheid om me heen te creëren. Maar ik moet de kracht van ether niet gebruiken uit eigenbelang, anders zal het zich tegen me keren.
Vandaag voelde ik voor het eerst dat het mogelijk was – nee, noodzakelijk – om de Iwnw met andere middelen dan de hunne te verslaan. Ik zag de mogelijkheid – nee, weer de noodzaak – om een soort wapen te vinden dat ze niet kunnen aanwenden voor hun eigen kracht. Het is onmogelijk, maar ook onvermijdelijk. Ondenkbaar, maar ook onafwendbaar: slechts één soort van vergeving kan de ontploffing van de Ma’rifat’ verhinderen. Maar het moet een krachtig soort vergeving zijn. Ik wil de Iwnw vernietigen.
