Terri
Ik weet niet hoe ik dit moet doen. Zend de verborgen voorwerpen door naar de site, zei je. De innerlijke wereld en de uiterlijke wereld.
Nou, ik zie natuurlijk een hoop ‘dood’. Je stuurde me naar twee kerkhoven, heilige plaatsen, het ene om een code over de dood te kraken, het andere om in de grond van een van de oudste gebouwen van Manhattan te graven. Je stuurde me terug naar de begindagen van deze stad, te midden van bloemen en stenen en gras, om de gigantische gapende kuil bij Ground Zero te bekijken… de kerk die op de een of andere manier werd gespaard toen het puin van de tweelingtorens naar beneden stortte. Je liet me kijken naar de plek die me vervult van woede vanwege de primitieve reacties die het in me losmaakt, en je liet me als een malloot tussen de grafstenen rondwroeten totdat ik je cache vond, met erin een kogelhuls. Dus ja: de dood. Dood en overleven, en de bereidheid om te vechten en een ander kwaad te doen om zelf te overleven. Primaire driften. Ga je me van hot naar her door de stad sturen om in graven te spitten? Volstaat dit? Help me. Ik snap het niet.
George Washington had zijn eigen kerkbankje in St Paul’s; dat kun je nog altijd bezichtigen. Hij bad er nadat hij verderop in de straat, in Federal Hall, beëdigd was als eerste president van de natie. Geboorte van een natie, uit de oorlog. Nu weer een oorlog. Vernietiging, overleving. Wil je dat ik zoiets schrijf?
Ik had een vriendin die in het centrum zat toen de torens instortten, ik had haar er zelf heen gestuurd. Toen ik wat met haar dronk in dit café zei ze dat de stofwolken die op de filmbeelden van die ochtend te zien waren, vol metaalscherfjes zaten. Het was een daad die een primaire massareactie moest ontlokken. We zijn allemaal redelijke, beschaafde mensen totdat iemand aan onze primaire kern komt. Dan veranderen we, of misschien ontwaakt er dan iets in ons. Voor onze groep doden we, of gaan zelfs verder. Ieder van ons is een potentiële beul. Sommige dingen kun je niet vergeven.
Terri, wat wil je nog meer van me?
